poglądowo

Poniżej w zdjęciach obiecany spacer po Białowieży. Jeszcze tylko dodam na koniec, że b ył to nasz ostatni wyjazd wypoczynkowy przed wielkim przewrotem. 6 dni później dołączył do nas pies Vito i życie w parze zmieniło nam się w życie w stadzie, gdzie głównodowodzącym jest oczywiście On. Przede mną kolejowy domek, dawna przepompownia wody. Choć jest położony nieco dalej od torów i głównych zabudowań Białowieży Towarowej, należy do jej kompleksu. Niszczeje. Pobliska rzeka Narewka i knieje. Nie mogło obyć się bez widoku naszego poczciwego boćka. Dotarliśmy do ulic Białowieży obstawionych drewnianymi domkami. Wiele z nich straciło urok po przejściu przez niewrażliwe na ozdobne detale i rodzaj użytych materiałów remonty. Jednak są jeszcze perełki, przy których zatrzymywaliśmy się na dłużej by je podziwiać.      Oglądam prace Władysława Pietruka (wąsaty pan na zdjęciu), na których są Białowieskie cerkwie, chaty, zakątki puszczy. Znalazłam

Odludzie, skraj lasu, jakieś pola, łąki i stary dworzec jako restauracja, a w niej tłum gości. Nie żal zachodu by dostać się do Restauracji Carskiej , warto bawić tu niespiesznie,  za sprawą klimatu wnętrza i smaków dań  łatwo o błogostan nastroju.  Delektujemy się z Jackiem całymi godzinami przez co zostaliśmy rozpoznani przez kelnera, który powitał nas słowami: aaa... państwo byli u nas rok temu, pamiętam długo siedzieliście... :-) Artykuł o restauracji  --> KLIK <--   Drewniany dworzec z 1903 r., przemieniał się w ruinę. Wraz ze wspólnikiem uratował go pan Michał Drynkowski, skromny, serdeczny człowiek, z którym mieliśmy przyjemność dłużej porozmawiać. Zaczęło się od tego, że zapytaliśmy naszego kelnera o belki sufitowe w pokoju wieży, czy malowanie na nich jest oryginalne, ale chłopak nie wiedział. Zaproponował, że następnego dnia gdy przyjdziemy na śniadanie a będzie właściciel, szepnie mu o nas słówko. Jak powiedział tak zrobił i dzięki temu poznaliśmy pana Michała.

W ieża skrywa pokój z posmakiem  czasów minionych. Są tu niedzisiejsze ozdobne łóżka z białą, bawełnianą pościelą, duża drewniana szafa, ciężkie zasłony na oknach i radio też ma kształt z innej epoki. Na tle wzorzystej tapety wiszą oprawione w ramy zdjęcia ostatniego cara Rosji Mikołaja II i jego żony Aleksandry.  Utrwalony światłocień postaci żyjących przeszło 100 lat temu, którzy w otoczeniu licznej świty przyjeżdżali do Białowieży koleją, w urządzonych z przepychem wagonach.  Zatrzymywali się w okazałej  jesiennej rezydencji myśliwskiej . Tak jak Mikołaja i Aleksandrę, budowlę tą można oglądać już tylko na starych fotografiach (rozbiórka w latach 1961-1963 r.).  Więc patrzyłam na zdjęcia i zauważyłam pewną analogię. Nad posiadłością góruje wieża z godłem przypisanym temu miejscu, coś na kształt logo. Przedstawia dwugłowego orła, głowy czterech wilków i żubra. Tarcza z podobnymi elementami została umieszczona również na naszej wieży ciśnień, co oznacza, że z premedytacją nawiązano

W bajkach jest tak, że białogłowy ciemięży się zamykając je w wysokich wieżach. Nie dość, że dobrowolnie przemierzyłam pół Polski żeby dać się zamknąć w takiej konstrukcji, to jeszcze byłam bardzo szczęśliwa z tego powodu.  Owa wieża należy do kompleksu budynków kolejowych stacji Białowieża Towarowa ,  wybudowana w 1903 r., gromadziła wodę do zasilania parowozów, a  dziś mieszczą się w niej apartamenty hotelowe. Wyrażam podziw, szacunek i dziękuję człowiekowi, za sprawą którego to opuszczone miejsce powstało z ruin, by w nowej roli dostarczać ludziom niezapomnianych przeżyć. Przedstawiam Wam twierdzę, w której ukryliśmy się z Jackiem przed schematem codzienności.  W następnym odcinku zaproszę Was do środka wieży. Tutaj ---> KLIK <---  o tym jak było rok temu w salonkach. Lewa ścieżka prowadzi do wieży a prawa do lokomotywy, za którą stoją wagony urządzone na wzór carskich salonek, w których też można zamieszkać. Do pomieszczeń na szczycie wieży prowadzą ze